In 1976 Viv Anderson signs for Stylo Matchmakers. Later in 1978 Viv becomes the first black football player to represent England in a full international. Viv Anderson spent a year as a schoolboy with Manchester United before being released. He returned to Nottingham where at school he sat and passed three CSEs. He then worked for three weeks as a silkscreen printer that he described as “a glorified tea boy really. I’d get the tea, and get the sandwiches at lunchtime. I was just a dogsbody.” Viv Anderson had broken into the Nottingham Forest team during 1974 and became a regular after the arrival of Brian Clough as manager of the East Midlands club, then in the Second Division, in January 1975. He was part of the side that won promotion to the First Division in 1977, winning the title, along with the League Cup, a year later. Viv Anderson was one of the first black players to represent top English clubs at the time, and regularly suffered racial abuse from fans of rival teams. He was regularly pelted with bananas and targeted with racist chants.
When Anderson received the call-up for England in November 1978, for a friendly against Czechoslovakia, coach Ron Greenwood was insistent that no political issue was at stake, despite the ever-rising number of young black stars in the game, born and raised in England. There was no doubt that Anderson was playing outstandingly in a form team that season and got his call-up entirely on merit. A gangly, awkward figure, he was a much-admired tackler and was also quick going forward and occasionally scored vital goals. Vindication for his selection on merit was further supplied when Anderson was part of the Forest team that retained the League Cup and then clinched the European Cup in 1979 with victory over Malmö.
All that said, Anderson found himself frequently up against equally competent right-backs when it came to getting regular international recognition. Liverpool‘s much-decorated Phil Neal was the first-choice right-back as the late 1970s became the 1980s, while Leeds United captain Trevor Cherry was also regularly called up. Anderson had to be patient prior to winning his second cap in a friendly against Sweden in June 1979. His third appearance was his first competitive international as England defeated Bulgaria 2–0 at Wembley in a qualifier for the 1980 European Championships.
Arsenal
Anderson won uiteindelijk zijn 11e cap, in april 1984, bijna twee jaar na zijn tiende. In datzelfde jaar probeerde hij zijn carrière nieuw leven in te blazen met een overstap naar Arsenal voor £250,000. Dit hielp Anderson zijn internationale status nieuw leven in te blazen en hij won zes opeenvolgende caps vanaf 1984 en in 1985, waaronder vier kwalificatiewedstrijden voor het WK 1986 in Mexico; in de eerste daarvan scoorde hij zijn eerste van zijn twee internationale doelpunten in een 8-0 verplettering van Turkije. Toen gaf Robson een debuut aan de jonge Everton rechtsback Gary Stevens, die zo indrukwekkend was dat Anderson zichzelf weer verdrongen zag. Robson verdeelde zijn selectiebeleid, maar Stevens kwam iets vaker in actie dan Anderson toen Engeland hun kwalificatie voor Mexico voltooide en hoewel beiden in de selectie voor de finale zaten, was het duidelijk dat Anderson opnieuw als reserve ging spelen.
Anderson won drie caps aan het einde van 1986 toen Engeland zich begon te kwalificeren voor het Europees Kampioenschap van 1988 in Duitsland. In één van de kwalificatiewedstrijden tegen Joegoslavië scoorde Anderson zijn tweede en laatste internationale doelpunt.
In 1987 boekte hij voor het eerst in zeven jaar weer eens successen toen Arsenal Liverpool in de finale van de League Cup met 2-1 versloeg.
Manchester United
Later datzelfde jaar werd hij, na een tribunaal akkoord voor 250.000 pond, Alex Ferguson's eerste contract sinds hij manager van Manchester United was.
Ondertussen had Stevens zich weer geplaatst toen Engeland zich kwalificeerde voor het Europees Kampioenschap en Anderson won zijn 30ste en (wat later bleek) laatste cap in een Rous Cup wedstrijd tegen Colombia maar was weer reserve toen de ploeg naar Duitsland ging voor de finale. Ze verloren alle drie de groepswedstrijden en Stevens kreeg kritiek te verduren, maar behield zijn plaats. Voor de derde keer reisde Anderson af naar een grote internationale wedstrijd zonder een minuut op het veld te krijgen. Robson begon te kijken naar de jongere kant van het spectrum voor concurrentie voor Stevens en Anderson's internationale carrière eindigde.
Op Old Trafford was Anderson een belangrijk onderdeel van de wederopbouwplannen van Alex Ferguson toen hij probeerde een team te creëren dat de titel won en een einde te maken aan het wachten dat in 1967 bij de club was begonnen. Na een slechte start van het seizoen 1986-87, dat Ron Atkinson op 5 november zijn baan kostte, loodste Ferguson United in de laatste zes maanden van de campagne van de 21e naar de 11e plaats van de 22 Eerste Divisie clubs. Anderson speelde een rol in de voortdurende verbetering van United in 1987-88. De club eindigde als tweede in de competitie, maar het zag er nooit naar uit dat het Liverpool zou verslaan, dat kampioen werd met een marge van negen punten, slechts twee nederlagen leed en een ongeslagen start van 29 wedstrijden in de 40 wedstrijden tellende competitie.
Anderson bleef eerste keus rechtsback in 1988-89, maar United kende een trage start van het seizoen en ondanks een opleving van hun vorm in het nieuwe jaar, waardoor ze halverwege februari naar de derde plaats stegen, zakten ze in het laatste kwart van het seizoen naar de 11e plaats. Ondanks de 13e plaats in de competitie in 1989-90 won United de FA Cup - maar Anderson zat niet bij de selectie voor de finale. Hij had dat seizoen 21 wedstrijden in alle competities gespeeld, maar Alex Ferguson had Paul Ince - normaal gesproken een centrale middenvelder - gekozen als rechtsback voor de eerste wedstrijd (een 3-3 gelijkspel met Crystal Palace) en ook voor de replay vijf dagen later, die eindigde in een 1-0 overwinning.
Anderson's hoop om zijn plaats terug te krijgen in het seizoen 1990-91 werd de bodem ingeslagen toen Ferguson Oldham Athletic £625,000 betaalde voor Denis Irwin, die zich snel vestigde als de eerste keus rechtsback, terwijl Ince terugschakelde naar het centrale middenveld. Hij speelde nog maar drie wedstrijden voor de club, en op zijn laatste optreden in de tweede ronde van de Football League Cup tegen Halifax Town op 10 oktober 1990 scoorde hij hun eerste doelpunt in een 2-1 overwinning die een 5-2 eindoverwinning opleverde.
Sheffield Wednesday
Anderson joined Sheffield Wednesday on a free transfer in January 1991, helping them to promotion from the Second Division, although he missed the League Cup final triumph over Manchester United as he had played for his old club earlier in the competition. Despite originally being thought of as a short-term signing, Anderson established himself in the Wednesday first team and captained the side on many occasions. He played an active part in the Owls team that finished third in the 1991–92 First Division and seventh in the first season of the Premier League. He also helped Wednesday reach the FA Cup and League Cup final in 1993, but they were on the losing side to Arsenal in both finals.
Barnsley
Anderson's manier van spelen maakte hem een voor de hand liggende keuze voor het management en in juni 1993 verliet hij Hillsborough om na het vertrek van Mel Machin tot spelersmanager van Barnsley te worden benoemd. Zijn eerste seizoen op Oakwell werd echter een teleurstelling toen Barnsley ternauwernood degradatie naar de tweede divisie wist te voorkomen.
Middlesbrough
Aan het eind van 1993-94 verliet Viv Anderson Barnsley na slechts een jaar om assistent-manager te worden van Middlesbrough onder leiding van voormalig Old Trafford teamgenoot Bryan Robson.
Ondanks dat hij in 1994 stopte met voetballen, was Viv Anderson nog steeds officieel geregistreerd als speler en na een blessurecrisis bij Middlesbrough speelde hij twee wedstrijden voor de club in 1994-95 toen zij als Divisie Eén kampioenen promoveerden naar de Premier League. Na de promotie hing hij uiteindelijk zijn voetbalschoenen aan de wilgen.
Anderson hielp Robson met het samenstellen van een team dat in 1996-97 beide finales van de nationale beker haalde (die ze beide verloren), hoewel ze degradeerden als gevolg van een aftrek van drie punten voor het te laat uitstellen van een wedstrijd in december omdat veel spelers niet konden spelen door ziekte of blessures. Boro promoveerde echter bij de eerste poging en werd opnieuw tweede in de League Cup. Robson en Anderson verlieten Middlesbrough uiteindelijk in juni 2001 toen Terry Venables werd binnengehaald en de club dreigde te degraderen. Ondanks het feit dat ze nooit hoger kwamen dan de negende plaats op de eindranglijst was het duo er in geslaagd Boro een plaats in de Premier League te bezorgen.
